نکته بکری که در مورد جمعیت حاشیهنشین ایران در دوره پهلوی دوم باید ذکر کرد این بود که این جمعیت دارای خصلتهای بدیعی بود که در کمتر جمعیت حاشیهنشینی در دنیا میتوان سراغ آن را گرفت. «نه شهری و نه روستایی» شاید بهترین تعبیری باشد که میتوان برای این جمعیت جدید و تازه اضافهشده به حاشیه شهرها بهکار برد.