سید حسن تقی‌زاده ابتدا لباس روحانیت به تن داشت و امام جماعت مسجد حاج صفرعلی تبریز بود، اما آشنایی با افکار طالبوف و میرزا ملکم‌خان، او را به سمت متجددین سوق داد. پس از انقلاب مشروطیت، سیدحسن به عنوان نماینده طبقه اصناف تبریز، به مجلس راه یافت و لیدر مشروطه‌خواهان سکولار و افراطی شد. او و همگنانش در به بن‌بست کشیدن مشروطه اول سهمی اساسی داشتند. تقی‌زاده در مشروطه دوم و در پی مواضع ضد اسلامی خویش، از سوی آیت‌الله آخوند ملامحمدکاظم خراسانی مورد تفسیق سیاسی قرار گرفت. در پی قتل آیت‌الله سیدعبدالله بهبهانی و نامساعد شدن اوضاع علیه وی، این نماینده سه ماه از مجلس مرخصی گرفت و به تبریز رفت. او در پی امتداد این وضعیت، سیزده سال در خارج از کشور زیست. در دوران رضاخان مورد توجه وی بود و از مساعی او در توجیه «دیکتاتوری منور» بهره می‌گرفت. وی در دوره نهضت ملی، ریاست مجلس سنا را برعهده داشت. تقی‌زاده در سالهای پایانی عمر، بیشتر زینت‌المجالس بود و به عنوان نمادی از گذشته سیاسی خویش در مشروطه، در مجامع حضور می‌یافت.
سالروز وقوع انقلاب مشروطیت ایران، فرصتی مغتنم است که بر کارکرد سیاسی وی مروری تصویری داشته باشیم.