حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمدتقی حشمت‌الواعظین طباطبائی در عداد روحانیونی است که به گاه هجرت زنده‌یاد آیت‌الله العظمی سیدعبدالله شیرازی به ایران، در شهر قم با آن بزرگ آشنا شد و ارتباط خویش را با وی تداوم بخشید. او در گفت‌وشنود پی‌آمده، شمه‌ای از خاطراتش از سیره «مرجع مجاهد» را بازگفته است

پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
در آغاز این گفت‌وشنود، مناسب است تا تحلیل کلی خود را در باب شخصیت زنده‌یاد آیت‌الله العظمی سیدعبدالله شیرازی بیان فرمایید.
بسم الله الرحمن الرحیم. مرحوم آیت‌الله العظمی حاج سیدعبدالله شیرازی (اعلی الله مقامه)، تربیت‌شده حوزه نجف و شخصیتی بسیار والامرتبه و دارای ابعادی مختلف بودند. اولین بُعد، بُعد معنوی شخصیت ایشان بود، که من در کمترین کسی دیده‌ام. من عمری چه در داخل و چه در خارج از کشور، با شخصیت‌های بزرگی سروکار داشته‌ام و هنوز هم دارم و قاطعانه می‌گویم که ایشان کم‌نظیر بودند. آن بزرگوار همیشه می‌گفتند: «به من عظمی نگویید و چه معنا دارد که فقیهی خودش را عظمی تلقی کند؟ آیت‌الله العظمی، مولا و آقای ما امیرالمومنین(ع) است...». مرحوم آیت‌الله العظمی بهجت هم می‌فرمود: روی رساله من بنویسید: «العبد». از همه برتر، خودِ پیامبر اکرم(ص) هم، بالاترین مرتبه‌شان مرتبه عبودیت است. مبنای ایشان در این گونه امور، مبنای بسیار دقیقی بود و ابدا خوشحال نمی‌شدند که ایشان را با چنین القابی مورد خطاب قرار دهند. وقتی از ایشان تجلیل و تکریم می‌شد، حقیقتا لذتی نمی‌بردند! من چنین حالتی را با این قوت و شدت، در کمتر کسی دیده‌ام. یادم هست حضرت امام هم همین حالت را داشتند و هر چه مردم شعار می‌دادند: «روح منی خمینی»، در ایشان تأثیری نداشت! اینها مراتبی از معنویت است که هر کسی به آنها دسترسی پیدا نمی‌کند.
گذشته از نکته پیشین، آیت‌الله شیرازی معتقد بودند که طلبه تنها پناهی که دارد، امام زمان(عج) است و در غیبت ایشان، فقها مسئولیت دارند و باید آنها را به تحصیل و اخلاق تشویق کنند. من طلبه بودم و دوست داشتم که با شخصیت‌های صاحب کمال ارتباط داشته باشم. شنیدم که ایشان به قم آمده‌اند و همه رجال علمی و شخصیت‌های حوزوی به دیدنشان می‌روند. من هم رفتم و نکته جالب این است که ایشان مرا به اندازه آنان تحویل گرفتند و وقتی سؤال پرسیدم، با روی گشوده پاسخم را دادند.