تاریخ معاصر - رجبعلی منصور

رجبعلی منصور ملقب به منصورالملک سال 1265 در تهران متولد شد. او که فارغ‌التحصیل مدرسه سیاسی بود در 1286 با سمت مترجم در وزارت امور خارجه استخدام شد و تا 1300 که منصور به وزارت داخله رفت ریاست ادارات مختلف در امور خارجه ازجمله کارگزینی شعبه تجارت، اداره انگلیس و همچنین معاونت و کفالت آن وزارتخانه را عهده‌دار بود.

علی منصور در وزارت داخله ابتدا به معاونت و سپس به کفالت وزارت کشور رسید و در 1306 به استانداری آذربایجان منصوب شد و در 1308 هنگام نخست‌وزیری مخبرالسلطنه هدایت به وزارت کشور دعوت و در ترمیم کابینه به وزارت راه منصوب شد و تا 1314 در دولتهای ذکاءالملک فروغی و محمود جم در همین سمت باقی ماند.

در بهمن 1314 در مقام وزیر راه به جرم ارتشاء و اخذ پانزده هزار تومان رشوه برکنار شد و تحت تعقیب قرار گرفت ولی از اتهامات وارده تبرئه و تا سه سال پس از آن منصبی به او داده نشد و از 1317 تا 1319 در دولتهای جم و متین دفتری به وزارت صناعت (پیشه و هنر) رسید و در تیر ماه 1319 به نخست‌وزیری منصوب شد. دوران نخست‌وزیری منصور مصادف با جنگ بین‌الملل دوم و بحران و کشمکشهای مابین ایران و متفقین بود، در شهریور 1320 با ورود متفقین به ایران از نخست‌وزیری کناره گرفت.

بعد از شهریور 1320 مدتی استاندار خراسان و آذربایجان بود تا مجدداً در 1329 به نخست‌وزیری منصوب شد که بعد از مدت کوتاهی جای خود را به سپهبد رزم‌آرا داد و به عنوان سفیر در کشورهای ایتالیا، ترکیه و واتیکان مشغول به خدمت شد.

بعدها حسنعلی منصور فرزند وی به نخست‌وزیری منصوب شد، رجبعلی منصور در آذر 1353 درگذشت.