محمدتقی بهار، که یکی از شعرا و فعالان سیاسی دوره رضاشاه است، وقتی که 208 صفحه از دیوان شعرش را چاپ کرده بود به ناگاه با وضعیتی مواجه شد که نه تنها نتوانست اشعارش را به زیور طبع بیاراید، بلکه کارش به شهربانی افتاد: «دیوان شعرم را به چاپخانه مجلس دادم که چاپ شود تا دویست و هشت صفحه به طبع رسید؛ ناگاه از مصدر جلال شهربانی امر شد که آن را تحت بازپرسی قرار دهند؛ از این سبب، آن اوراق ضبط شد و کار به مراجعه و رفت‌وآمد و بازرسی اداره سانسور شهربانی کشید و در همین حین حبس پنج‌ماهه و تبعید یک‌ساله پیش آمد».1
 

محمدتقی بهار و برخی از نمایندگان پنجمین دوره از مجلس شورای ملی در گفت‌‎وگو با رضاخان

 
پی نوشت: