حضرت امام موسی کاظم(ع)، هفتمین پیشواى شیعیان جهان، در ۲۰ ذی‌الحجه سال ۱۲۸ یا ۱۲۹ق، هنگامی که امام صادق(ع) و همسرشان حمیده از حج بازمی‌گشتند، در منطقه ابواء به دنیا آمد. تولد ایشان هم‌زمان بود با انتقال قدرت از امویان به عباسیان. مدت امامت امام موسی کاظم از زمان شهادت پدرشان، امام جعفر صادق علیه‌السلام، در شوال ۱۴۸ تا رجب سال ۱۸۳ق، مدت ۳۵ سال می‌باشد. دوران ۳۵ ساله امامت ایشان با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی هم‌زمان بود. ایشان چندین بار از سوی مهدی و هارون عباسی زندانی شد و در سال ۱۸۳ق در زندان سندی بن شاهک به‏ وسیله زهرى که به دستور هارون‌‏الرشید به ایشان خورانیده شد به شهادت رسیدند
مهم‌ترین و معروف‌ترین لقب امام موسی بن جعفر علیه‌السلام «کاظم» است و کاظم یعنی فرو خورنده خشم و غضب.
از امام موسی کاظم(ع) احادیث بسیاری به یادگار مانده است که در یکی از آنها ایشان می‌فرمایند:
«اَلْمُؤْمِنُ قَلیلُ الْکَلامِ کَثیرُ الْعَمَلِ، وَ الْمُنافِقُ کَثیرُ الْکَلامِ قَلیلُ الْعَمَلِ؛ مؤمن کم‌حرف و پرکار است و منافق پرحرف و کم‌کار» (تحف العقول، ص ۳۹۷).
با توجه به فرارسیدن 20 ذی‌الحجه، سالروز ولادت امام حلم و شکیبایی، امام موسی کاظم(ع)، پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر فرا رسیدن این روز فرخنده را به دل‌های مؤمن و پرهیزکار تبریک می‌گوید.