پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ فساد منحصر به بوروکراسی و روابط اقتصادی نبود، بلکه در مسائل سیاسی مانند انتخابات، روابط خارجی و مانند آنها بدتر بود. این فساد چنان وسیع و ریشه‌دار بود که امینی، که ماده دوم برنامه دولتش مبارزه با فساد بود، در یک مصاحبه مطبوعاتی در جواب یکی از خبرنگاران گفت:
«مبارزه با فساد او مطلقا وارد قلمرو سوءسیاست و یا سوءاستفاده‌های سیاسی نمی‌شود. او می‌گفت: اگر چنین کنیم، می‌ترسم که دیگر کسی باقی نماند. در رأس همه اینها خود من هستم، چون در خیلی از دولت‌ها شرکت داشته‌ام که انتخابات را انجام داده‌اند. اگر بخواهیم این کار را بکنیم باید همه را بگیریم، همه کسانی که از شهریور 13۲۰ تاکنون در دولت‌ها شرکت داشته‌اند».¹