پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ عبدالمجید مجیدی در خاطرات خود به غفلت از اجرای درست قانون اساسی اشاره می‌کند و می‌گوید: زمانی که مسئول جناح پیشرو در حزب رستاخیز بودم با دوستانم طرحی با عنوان دیدگاه‌های شش‌گانه جناح پیشرو تهیه و آن را در تیرماه 1356 اعلام کردیم. مطابق با این طرح متذکر شدیم لازمه جامعه ایران آن روز، عملکرد صحیح قوای سه‌گانه بود. شاه از این مسئله ناراحت شدند و گفتند: منظورتان از این عملکرد قوای سه‌گانه چیست؟ گفتم روشن است که سه قوه مجریه، مقننه و قضا باید درست عمل کنند تا در نتیجه جامعه به طور صحیح اداره شود. شاه گفت: نخیر، مگر حزب رستاخیر وجود ندارد، مگر نمایندگان حزب رستاخیز و مسئولین حزب رستاخیز نمی‌توانند ناظر اجرائیات دولت باشند. آنها که خیلی زودتر می‌توانند نظرشان را به دولت بگویند تا اینکه مجلس یا نمایندگان مجلس... قانون اساسی آن چیزی است که ملت می‌خواهد و من می‌خواهم؛ یعنی که آن ورقه که در آن قانون اساسی نوشته شده آن‌قدر مهم نیست. واقعا که قصد و اراده ملت و شاه مهم است. خوب این گفتنش قشنگ است و فکرشان هم خیلی خوب است، ولی در عمل باید دید که ملت به چه طریق می‌تواند اظهار نظر بکند. وقتی که مجلسش ساختگی است، وقتی که حزبش در واقع حزب تحمیلی است، در واقع یعنی ملت فقط هیچ چیز و می‌ماند آنچه که شاه می‌خواهد».[1]
 

 

عبدالمجید مجیدی در حال صحبت با محمدرضا پهلوی

شماره آرشیو:  820-754و  

 
 
پی‌نوشت: