پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ با تأسیس ساواک در سال 1335 شکنجه در زندان‌های سیاسی رژیم پهلوی عریان‌تر و مدرن‌تر شد. در این دوره شکنجه‌های مدرن و صدمات بیشتر به بدن مورد توجه نظام سیاسی قرار گرفت. این روند هنگامی شدت یافت که چند سال پس از تأسیس ساواک، برای ایجاد هماهنگی میان اضلاع سرکوب، کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک شکل گرفت. عزت‌الله مطهری (شاهی) که خود یکی از شکنجه‌شدگان در این دوره است در خاطرات خود آورده است:
«آویزان کردن به صورت وارونه و چرخاندن نیز در کار بود. دستبند زدن صلیبی از همه شکنجه‌ها غیر قابل تحمل‌تر بود. در این شکنجه فرد را از مچ دست به دیوار صاف یا نرده‌ای آویزان می‌کردند که سنگینی بدن موجب کشیده شدن دست‌ها در طرفین و فشار طاقت‌فرسایی در مچ و آرنج و کتف می‌شد. آدم احساس می‌کرد که هر آن رگ‌هایش پاره خواهد شد. ادامه این شکنجه و تحمل آن بیشتر از 20 دقیقه ممکن نبود؛ چرا که دست‌ها باد می‌کرد و حرکت خون کند و دست‌ها کبود می‌شد. بعد چهارپایه‌ای زیر پای فرد می‌گذاشتند و از او می‌خواستند که حرف بزند؛ اگر به زبان می‌آمد که هیچ؛ اگر دم فرو می‌بست دوباره چهارپایه را از زیر پایش می‌کشیدند. یک سال بعد که مرا به ساختمان اصلی بازداشتگاه کمیته آوردند چندین بار از نرده‌های دور دایره آویزانم کردند و تا سرحد مرگ شکنجه‌ام دادند».
[1]
نمایی از شکنجه کردن در یکی از ایوان‌های مشرف به حیاط کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک
پی‌نوشت‌ها:
[1] . عزت‌الله شاهی،
خاطرات عزت شاهی، تهران، سازمان تبلیغات اسلامی، حوزه هنری، سوره مهر، ۱۳۸۵، ص 192.
دریافت صفحه با کد QR