[1] . آیت‌الله العظمی حاج سیدمحمدرضا گلپایگانی به روایت اسناد ساواک، ج 1، ص 367.

[2] . پایگاه‌های انقلاب اسلامی، مسجد جامع بازار تهران به روایت اسناد ساواک، ج 2، ص 20.

[3] . آیت‌الله حاج شیخ محمد یزدی به روایت اسناد ساواک، ص 107. آیت‌الله یزدی درباره تألیف این کتاب گفته است: در خلال روزهایی که در آنجا بودم، به وضع مجالس روضه‌خوانی دقت کردم و آنچه به عنوان نقطه ضعف و انتقاد در کیفیت برگزاری این محافل به نظر می‌رسید، روی کاغذ آوردم. یادداشت‌های پراکنده‌ای جمع شد که همان مایه اصلی کتاب «حسین بن علی علیه السلام را بهتر بشناسیم» بود. به‌تدریج به یادداشت‌هایم شکل منسجمی دادم. در مقدمه این کتاب، بانیان، مستمعان و ذاکران مجالس را به نقد کشیده‌ام و بیانم حالت تند و صریح دارد. در مدت ده روزی که تا عاشورا باقی بود، شب‌ها در منزل یکی از بستگان یزدی به‌سر می‌بردم و در فرصتی که داشتم، کتاب را تدوین می‌کردم. کم کم به زمان انقلاب هم نزدیک می‌شدیم و من تصمیم گرفتم کتابم را به دوستان معرفی کنم و نظرخواهی نمایم.
آقایان نظرات مختلفی داشتند، ولی در مجموع، مرا تشویق به ادامه کار می‌کردند. من درصدد چاپ کتاب بودم و وقتی در آستانه انقلاب قرار گرفتیم، ترجیح دادم که کتاب را به زبان انقلاب درآورم. رعایت این نکات و تناسب کتاب با مسائل اجتماعی باعث شد که این کتاب به فاصله اندکی، هشت الی نه بار تجدید چاپ شود.
از کتاب «حسین بن علی را بهتر بشناسیم» بعد از چاپ، استقبال خوبی شد. ساواک وقت با کتاب برخورد کرد و اگر در حجره طلبه‌ها یافت می‌شد، به عنوان مدرک جرم به‌شمار می‌آمد. بعضی از ناشرها قصد داشتند کتاب را پس از حذف بعضی از قسمت‌هایش به چاپ برسانند و من شدیدا با این کار مخالفت کردم و گفتم :«ارزش کتاب، به خاطر همین قسمت‌هایش است». قسمت‌های یادشده، به داستان سلیمان صرد و مسلم بن عقیل مربوط می‌شد که عوامل حکومت از طریق جاسوسی، او را به دام انداختند. من این مقطع از تاریخ خونبار اسلام را با زبان خاصی بیان کرده بودم که به اوضاع زمان شاه هم ربط پیدا می‌کرد. من اعلام کردم که «با حذف کتاب موافق نیستم و اگر این اتفاق بیفتد، من اعلام جرم خواهم کرد». بعد از پیروزی انقلاب، امتیاز کتاب را به سازمان اوقاف و امور خیریه واگذار کردم و این سازمان هم در چند مناسبت به چاپ آن اقدام کرد.
رک: خاطرات آیت‌الله محمد یزدی، ص 105.

[4] . اطلاعات، ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶، صص ۱ و ۱۳.

[5] . همان، ص ۱۳. 

[6]. به‌رغم ادعای نیکسون، در سال ۱۳۳۲ و به دنبال اعلام سفر او به ایران، رژیم به سرکوب خونین مخالفان از جمله دانشجویان در دانشگاه تهران دست زد.
 در روزهای پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، اعتراض‌های دانشجویی و مردمی در گوشه کنار کشور ادامه یافت. در روز 16 آذر 1332 در اعتراض به برقراری روابط سیاسی ایران و انگلیس، دانشجویان دانشکده فنی و مهندسی تظاهرات باشکوهی به راه انداختند، اما پلیس آنها را محاصره کرد و با ورود به دانشکده به روی دانشجویان آتش گشود که در نتیجه آن سه دانشجو شهید و عده‌ای مجروع و دستگیر شدند.
رک: عمادالدین باقی، جنبش دانشجویی ایران، ج 1، تهران، جامعه ایرانیان، 1381، ص 71.
 
نوع برخورد حکومت با دانشجویان در آن روز حکایت از آن داشت که رژیم با نقشه قبلی و با هدف ایجاد ترس و وحشت به سرکوب دانشجویان اقدام کرده بود. در واقع نوع واحد نظامی اعزامی به دانشگاه، شیوه‌های بهانه‌جویی و نوع عملکرد و حتی تشویق‌های ارتش برای ورود مهاجمان به دانشگاه تهران و ارتقای درجه آنها از عواملی هستند که نشان‌دهنده قصد قبلی دولت کودتا برای سرکوب دانشجویان در آستانه ورود نیکسون بود.
روز بعد که ریچارد نیکسون، معاون رئیس‌جمهور آمریکا، به اتفاق همسرش وارد تهران شد، تظاهرات وسیعی در اعتراض به ورود او و نیز به مناسبت بزرگداشت شهدای دانشکده فنی دانشکده تهران به راه افتاد و به برخوردهای شدید پلیس با مردم منجر شد. در واقع دولت کودتای محمدرضا پهلوی راه حل مشکلات را در اعمال زور می‌دید  و پس از کودتای 28 مرداد 32 چون اعتراضات پی در پی در دانشگاه تبریز و دیگر شهرها ادامه داشت، حکومت کودتا بیش از پیش به سرکوب و اعمال زور بر دانشجویان ادامه داد.

[7] . به‌رغم اینکه نیکسون نسبت به آنچه پیشرفت‌های ایران در دوره پهلوی می‌خواند خود را مشتاق و شگفت‌زده نشان می‌داد محمدرضا پهلوی درباره رویکرد او نظر دیگری داشت. اسدالله علم، وزیر دربار شاه، در خاطرات روز ۷ بهمن ۱۳۵۱ نوشته است: «شرفیابی ... شاه که درباره رویدادهای مربوط به نفت بحث می‌کرد گفت: "نیکسون دلش می‌خواهد ما را به سطح عقب‌افتاده‌ترین کشورهای سراسر خاورمیانه برساند. چرا باید ما را به سطح سعودی‌ها تنزل دهد، به جای اینکه سعودی‌ها را به سطح ما بالا بیاورد؟ ایران دارای جمعیت و نیازهای عمرانی‌ای است که ابدا قابل مقایسه با همسایگان عربمان نیست."»
رک: اسدالله علم، گفتگوهای من با شاه (خاطرات محرمانه امیراسدالله علم)، ج 2، تهران، طرح نو،‌ بهار 1371، ص 440.

[8] . اطلاعات، ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶، ص ۱۶.

[9] . همان‌جا.