[1]. اطلاعات، 28 مرداد 1346، صص 1 و 13. محمدرضا پهلوی در تلاش بود مسئله جانشینی را به نفع خود پایان دهد و برای «شهبانو» و «ولیعهد» نیز مقامی در قانون اساسی پیدا کند. بر این اساس، سومین مرحله بازنگری در قانون اساسی در دوره او رقم خورد. در اسفندماه سال 1345 قانون تشکیل مجلس مؤسسان از مجلسین گذشت و سرانجام در سال 1346 و هنگامی که باید مراسم تاج‌گذاری انجام می‌شد، اصول 38، ۴۱ و ۴۲ متمم قانون اساسی تغییر کرد. تغییرات بدین قرار بود که ولیعهد وقتی می‌تواند شخصا امور سلطنت را متصدی شود که دارای بیست سال تمام شمسی باشد. اگر هنگام مرگ پادشاه، ولیعهد به سن قانونی نرسیده باشد، «شهبانو» بلافاصله جای او را می‌گیرد مگر اینکه شاه شخص دیگری را به عنوان نایب‌السلطنه انتخاب کرده باشد. علاوه بر این، در صورت فوت یا کناره‌گیری نایب‌السلطنه، شورای نیابت سلطنت از طرف مجلسین از غیر خانواده قاجار تشکیل می‌شود. وظایف نایب‌السلطنه با مشورت شورایی مرکب از نخست‌وزیر و رؤسای مجلسین و رئیس دیوان عالی کشور و افراد دیگر انجام می‌گیرد. شاه امتیاز وجود شورای سلطنت را نیز در مدت مسافرت یا غیبتِ خود به‌دست آورد.
رک: جلال‌الدین مدنی، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ج 2، قم، نشر حوزه، 1361، صص 141-150.

[2]. اطلاعات، 28 مرداد 1346، ص 20.

[3]. همان‌جا.