قیمت نفت در سال 1353 چهار برابر شد. با این افزایش چهاربرابری، کشورهای دارنده نفت واکنش‌‎های متفاوتی از خود نشان دادند در این بین، ایران به‌ظاهر استراتژی توسعه اقتصادی را پیش گرفت، اما در عمل با واردات فزاینده مواد غذایی، تکنولوژی‌های پیشرفته غربی، تجهیزات سرمایه‌داری مدرن و واردات فزاینده تسلیحات نظامی و... که همگی وابسته به درآمد نفت بود، نتوانست این استراتژی را به‌درستی اجرا کند و همه اینها درحالی بود که در سال 1355 اتفاقی رخ داد

 
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ با چهار برابر شدن قیمت جهانی نفت در دهه 1350ش، کشورهای دارنده نفت واکنش‌‎های متفاوتی از خود داشتند: بسیاری از کشورهای دارنده نفت با همه وابستگی‌هایشان چون با چهار برابر شدن قیمت نفت، به اندازه شاه دچار غرور و دستپاچگی نشده بودند، هنوز مشغول دادن وام‌های کوچک به این و آن و سرمایه‌گذاری در نقاط سودآور جهان بودند. سال 1355 نشانه‌های پایان خواب و خیال‌ها را با خود داشت، لیکن هنوز اوضاع چندان نبود که شاه از بلندپروازی‌های خود دست بردارد یا اوضاع تازه را به مردم منتقل کند. هر چه سال جلوتر می‌رفت اوضاع سخت‌تر شد. درحالی‌که شرایط نشان می‌داد که دولت به هیچ‌‎کدام از هدف‌های تجدیدنظر شده برنامه عمرانی دست نخواهد یافت، طرح‌هایی که آن همه اعتبار بلعیده بودند، آن‌قدر کند جلو می‌رفتند که پیش‌بینی می‌شد رسیدن به هدف‌های قبلی نیز غیرممکن باشد، ولی شاه مصمم بود طرح‌های بزرگ و خریدهای تسلیحاتی به هر قیمت ادامه یابد.[1]
 

محمدرضا پهلوی، جمشید آموزگار و دیگر اعضای هیئت ایرانی شرکت‌کننده در نشست سران کشورهای صادرکننده نفت (اوپک)
شماره آرشیو: 2240-11ع