رژیم با روشی حساب شده هر صدای مخالفی را در گلو خفه می‌کرد. ولی علی‌رغم این وضع، مخالفت با اقدامات شاه به مرور آنقدر اوج گرفت که در پاییز 1978 [1357] نظام حاکم را بشدت تحت فشار قرار داد. و این هنگامی بود که تقریباً همۀ مخالفین ـ از هر صنف و دسته بودند ـ با هم متحد شدند و به صورت نیرویی پرقدرت برای تظاهرات علیه شاه به خیابانها ریختند.

رژیم با روشی حساب شده هر صدای مخالفی را در گلو خفه می‌کرد. ولی علی‌رغم این وضع، مخالفت با اقدامات شاه به مرور آنقدر اوج گرفت که در پاییز 1978 [1357] نظام حاکم را بشدت تحت فشار قرار داد. و این هنگامی بود که تقریباً همۀ مخالفین ـ از هر صنف و دسته بودند ـ با هم متحد شدند و به صورت نیرویی پرقدرت برای تظاهرات علیه شاه به خیابانها ریختند.
 
در میان کسانی که دست به تظاهرات ضد رژیم زده بودند، بسیاری قیافه‌های آشنا به چشم می‌خورد، دانشجویان، معلمان، استادان، کارمندان دولت، پزشکان، حقوقدانان (اعم از زن و مرد) ـ و بجز آنها ـ روحانیون و گروه کثیری از کارگران صنعتی (که اغلب این کارگران در گذشته از نقاط فقیر و عقب افتاده به شهرها سرازیر شده بودند تا از ثروت شهری نصیب ببرند).
 
رهبری قیام را «آیت‌الله خمینی» و یارانش به عهده داشتند، که آنها نیز از همان ابتدای کار ـ علیرغم حضور مارکسیستها و لیبرالهای غرب‌گرا در تظاهرات ضد شاه ـ نشان می‌دادند که هیچ تمایلی در بکارگیری و کنار آمدن با نیروهای چپ و راست در نظام حاکمیت مورد نظر خود ندارند. 1
 

تظاهرات مردمی در انقلاب سال 57
شماره آرشیو: 913-8ع

پی نوشت:
1. مینو صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ترجمۀ دکتر حسین ابوترابیان، انتشارات اطلاعات، تهران، 1368، صص12ـ13.