شنبه 6 مه 1978 [16 اردیبهشت 1357]
برداشتن سرپوش اختناق در ایران واقعاً صورت گرفته، و یک دلیل بارز بر اجرای آن نیز پدیدار شدن فعالیتهای سیاسی در سراسر کشور است. در این میان: دانشگاه‌ها سهم خود را در آشوبگری ایفا می‌کنند؛ گروه کثیری مرتباً به اتهام پخش اعلامیه بازداشت می‌شوند و پس از مدتی آزاد شده، دوباره بهمین جرم دستگیرشان می‌کنند؛ در مجلس نیز مذاکرات نمایندگان بصورتی بسیار پرحرارت درآمده، گهگاه صحبتهائی ردّ و بدل می‌شود که مسائل حسّاسی را برملا می‌کند. و اخیراً یکی از این نمایندگان که در نطق خود آشکارا به کمیته‌های موسوم به «انتقام» و «مقاومت» تاخت، شرح مفصلی نیز از عملیات بمب‌گذاری آنها را به اطلاع دیگران رساند.1 

البته عدّه زیادی هم هستند که از این دگرگونیهای سریع سیاسی دچار وحشت شده‌اند. ولی من به هیچوجه از این بابت ترسی به خود راه نداده‌ام، چون از یک طرف احساس می‌کنم ایجاد یک فضای سالم سیاسی در مملکت بعد از سپری شدن این آشوبها، بهم‌ریختگی‌ها، و مخالفت‌ها، خیلی امکان‌پذیرتر است تا اینکه حالت سکوت و وحشت دوران سابق همچنان ادامه داشته باشد.2 
 

خیابان شاهرضا(انقلاب)،‌ ایام تظاهرات و درگیریهای مردم با رژیم شاه، انقلاب57
شماره آرشیو: 2839-7ع

پی نوشت:
 
1. این هر دو کمیته از ابداعات ساواک بودند. ـ مترجم.
2. پرویز راجی ، خدمتگزار تخت طاووس، ترجمه: ح.ا.مهران، انتشارات اطلاعات، چاپ اول: 1364، صص182ـ183.