"ای نسیم این‌همه از بهر وطن یاد مکن        داد و بی‌داد مکن
از برای وکلا زمزمه بنیاد مکن                      داد و بی‌داد مکن
دیدی آخر به زرنگی همه را گول زدم            گول با پول زدم
پس ز مشروطه ایران دل خود شاد مکن       داد و بی‌داد مکن
اختیارات خوانین و رعیت زمن است             اکثریت زمن است
من وکیلم تو در این معرکه فریاد مکن           داد و بی‌داد مکن
خانه‌زادان من این شهر زیاد است زیاد          همه چون ابن زیاد
یاد از کوفه و از بصره و بغداد مکن                داد و بی‌داد مکن
اندر این کار ز بس پول به ملت دادم             کار صورت دادم
هیچ با گوشه کنایه به من ایراد مکن            داد و بی‌داد مکن
من به حمال و گدا داده‌ام اندر تهران             هر یک پنج قران
تا که کاندید شوم مسئله را یاد مکن            داد و بی‌داد مکن
مشکل از پول گشاده شود این را بنویس      نه ز سرباز و پلیس
پیش شیرین‌دهنان صحبت فرهاد مکن         داد و بی‌داد مکن
مست پولند همه خلق چه برنا و چه پیر       چه وکیل و چه وزیر
مفلسان را تو در این مرحله تعداد مکن         داد و بی‌داد مکن
کی مقابل شود ارواح فقیر و فقرا                با وزیر و وزراء  
نقطه را با قلمت داخل اعداد مکن               داد و بی‌داد مکن
تو مپندار که از خلق جدائی دارم                 من فدائی دارم
اندرین دعوت من منع به افراد مکن              داد و بی‌داد مکن
دیدی آخر شدم این دفعه من از پول وکیل     خوشگل و خوب و شکیل
چون تو شاگرد شدی بحث باستاد مکن       داد و بی‌داد مکن و
خوب پیدا همه اسباب میسر کردم              خلق را خر کردم
من سوار خرم امروز تو فریاد مکن                داد و بی‌داد مکن
من در اینجا سه نفر نوکر کاری دارم             بهر یاری دارم
عیب از بهر من و نوکرم ایجاد مکن               داد و بی‌داد مکن
هر سه از بهر وکالت شده با پول روان          سوی رشت و گیلان
هیچ یادی تو از این پول خداد داد مکن          داد و بی داد مکن
همه دانند در این شهر به بعضی بی‌کار       داده ام وعده کار
چون که من وعده دهم صحبت سیار مکن     داد و بی‌داد مکن
در وکالت به خران از ره شیرین دهنی          می‌زنم تو دهنی
خواب خرگوش گرفته همه را داد مکن          داد و بی‌داد مکن
خلق دیدند که از پول شده بودم خر             باز خم کرده کمر
صید چون حمله کند شکوه ز صیاد مکن        داد و بی‌داد مکن
جمله دیدند که در نعره به تن جان دارم        چون فسنجان دارم
مرغ دولت به سرم آمده فریاد مکن              داد و بی‌داد مکن"1 
 

اشرف‌الدین الحسینی قزوینی مدیر نسیم شمال
شماره آرشیو: 760-4ع

پی نوشت: