بانو فهیمه اشرفی اصفهانی فرزند حجت‌‌الاسلام والمسلمین محمد اشرفی اصفهانی و نوه شهید آیت‌الله حاج آقا عطاء‌الله اشرفی اصفهانی است. وی در گفت‌وشنودی که پیش روی شماست، به بیان شمه‌ای از خاطرات خود از سیره پدربزرگ پرداخته است.

□ خصوصیت بارز آیت‌الله اشرفی اصفهانی که همیشه با آن پدربزرگتان را به یاد می‌آورید، چیست؟
بسم الله الرحمن الرحیم. وقتی ایشان به شهادت رسیدند، من سنم کم بود و فقط در عوالم آن دوره از ایشان خاطراتی را به یاد می‌آورم. به یاد دارم که  بسیار مهربان بودند و همیشه سعی می‌کردند آزاری به کسی نرسانند. هرگز یادم نمی‌آید که ایشان تندی کرده باشند. اگر هم گاهی لازم بود که کمی تغیّر کنند، بعد عذرخواهی می‌کردند. خیلی مقید بودند که دل کسی نشکند. این سخن حضرت امام که گفته بودند: آزار ایشان حتی به یک مور هم نرسیده، واقعیت محض بود. من هرگز برخورد تندی از ایشان ندیدم. حتی خودشان را مقید کرده بودند که غذای محافظانشان را هر روز خودشان بدهند. منزلشان تا سطح حیات، خیلی پله می‌خورد و پله‌های صاف و راحتی هم نبود، ولی می‌گفتند: من باید با دست خودم برایشان غذا ببرم و ظرفهای غذا را برایشان در سینی بزرگی می‌گذاشتند و از این پله‌ها پایین می‌آمدند و غذا را به آنها می‌دادند.
نسبت به حضرت امام تواضع زیادی نشان می‌دادند. حتی در عکس آخری هم که با امام انداختند، با آنکه خودشان هم جایگاه بالایی داشتند، خواسته بودند که دست امام را ببوسند که ایشان اجازه نمی‌دهند. تواضع بسیاری داشتند. یکی از دلایلی هم که اجازه نداده بودند ایشان را مرجع اعلام کنند، به‌رغم جایگاه بالای علمی همین مسئله بود و گفته بودند: تا زمانی که علمای دیگر مثل حضرت امام و آیات ِ ساکن در قم هستند، من به خودم اجازه نمی‌دهم که خودم را مرجع بنامم. همین تقوایشان هم باعث شد در هشتادسالگی به شهادت برسند.
 

 
□ قدیمی‌ترین خاطره‌ای که از پدر بزرگ دارید به چه دوره‌ای مربوط می‌شود؟
خاطره روشنی که یادم مانده مربوط به آن سالی می‌شود که برای اولین بار روزه‌هایم را کامل گرفتم. آن سال ماه رمضان در تیرماه و 18، 19 ساعت بود. ایشان به منزل ما تشریف آوردند و از من پرسیدند: امسال ماه رمضان چه کار کردی؟ گفتم: آقاجون من همه روزه‌هایم را کامل گرفتم. آن روزها صد تومان پول کمی نبود، بااین‌حال ایشان به من صد تومان جایزه دادند و گفتند: این هم جایزه روزه‌هایی که گرفتی. این خاطره تاثیر زیادی بر اخلاق و روحیه من داشت.
 
□ آیت‌الله اشرفی اغلب چه توصیه‌ای به شما و دیگر نوهای دخترشان می‌کردند؟
یکی از مسائلی که خیلی روی آن تأکید داشتند مسئله حفظ حجاب بود. حجاب برای ایشان خیلی مهم بود و من با اینکه تکلیف نشده بودم، اما ایشان خیلی روی حفظ حجابم تأکید می‌کردند. حتی به همین خاطر تأکید داشتند: وقتی کسی در خانه را می‌زند، نوه‌های دخترشان دم در نروند، با اینکه سنمان کم بود. اصلا خوششان نمی‌آمد که ما بی‌دلیل با آقایان هم‌کلام شویم و از همان کودکی تأکید داشتند که این مسائل را رعایت کنیم. به خاطر دارم در دوره‌ای که مسئله تهدیدات منافقین خیلی در کرمانشاه مطرح شده بود، من تنها نوه ایشان بودم که در کرمانشاه حضور داشتم؛ لذا آنها مرا در راه مدرسه شناسایی کرده و پدرم را تهدید می‌کردند. آن روزها هنوز حجاب به صورت قانونی مطرح نشده بود؛ لذا من به‌خاطر چادری بودنم، کاملا شناخته‌شده بودم. به همین خاطر گفتند: برای حفظ جانم با حجاب کامل به مدرسه بروم، ولی چادر سر نکنم! البته من هنوز به سن تکلیف نرسیده بودم، ولی حجاب را دوست داشتم. پدربزرگم گفتند: اول بیا من ببینم حجابت چطوری است و بعد به مدرسه برو؛ باید پوشیده باشی!
 
□ علت دفن ایشان در قبرستان تخت فولاد اصفهان به‌رغم حضور ممتدشان در کرمانشاه چه بود؟
یک بار ایشان در سفری که به اصفهان داشتند، عصایشان را در گلزار شهدای اصفهان به زمین می‌زنند و می‌گویند: مرا در اینجا دفن کنید. پس از شهادتشان، ایشان را در همان قبرستان به خاک سپردند، اما چون چند روز پس از واقعه ترور و دفن در اصفهان، در لباسهای غرقه به خون ایشان تکه‌ای از بدنشان بدست آمد، امام اجازه نبش قبر ندادند و فرمودند: در همان کرمانشاه این تکه از بدن دفن شود؛ لذا علاوه بر وجود آرامگاهی در اصفهان، الان سنگ بنای یادبودی از ایشان در کرمانشاه هم هست که بسیار زیبا هم درست شده است.
در واقع گلایه مردم کرمانشاه این است که چرا با اینکه ایشان سی سال در کنار ما  بوده‌اند، در کرمانشاه دفن نشده‌اند، درحالی‌که این وصیت خود ایشان بود که در اصفهان دفن بشوند. ایشان تنها عالمی هستند که دو بنای یادبود دارند و همین باعث شده که در دو مکان متفاوت برای ایشان مزار ساخته و به روحشان ادای احترام شود.