احمد اقبال فرزند حاج میرزا ابوتراب خان اقبال‌التولیه در سال 1295 به دنیا آمد. 1 پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه به دانشگاه راه یافت و لیسانس زبان انگلیسی را از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران اخذ کرد. در سال 1322 به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مراحل خدمتی خود را در آنجا ادامه داد. 2 او مدتها سفارت ایران در کشورهای یوگسلاوی، بلغارستان، رومانی و نروژ را عهده‌دار بود.
 
مشاغل مهم وی: کارمند اداره پیمان سه‌گانه (1322)، کارمند اداره ترجمه، وابسته سفارت ایران در برلن، دبیر سوم سفارت ایران در پاریس (1326)، دبیر دوم سفارت ایران در پاریس (1328)، کارمند اداره سوم سیاسی (1329)، کارمند اداره کارگزینی و بودجه وزارت امور خارجه (1330)، معاون اداره کارگزینی و بودجه وزارت امور خارجه (1330)، دبیر اول سفارت ایران در پاریس (1332)، کفیل اداره کارگزینی و بودجه وزارت امور خارجه (1333)، رئیس اداره کارگزینی و بودجه وزارت امور خارجه (1333)، کفیل سرکنسولگری ایران در سانفرانسیسکو (1334)، سرکنسول ایران در سانفرانسیسکو (1334، 1336) 3، سفیر ایران در چکسلواکی (1338)، معاون امور اداری وزیر امور خارجه، سفیر ایران در یوگسلاوی (1341)، رئیس اداره بازرسی وزارت امور خارجه، سفیر ایران در نروژ (1347)، معاون پارلمان وزارت امور خارجه، سفیر ایران در هلند (1353 تا 1357)4، فراماسونر و عضو لژ همایون و مولوی و پهلوی. 5
 
هنگامی که اردشیر زاهدی وزیر امور خارجه بود، او را برای سفارت در یکی از کشورهای درجه دوم در نظر گرفت، کارگزینی در این باره از او استعلام کرد، لیکن اقبال از قبول آن خودداری ورزید و شان خود را بالاتر از آن سمت دانست. کارگزینی گزارش امر را به اطلاع وزیر رساند و وزیر در ذیل گزارش نوشت: «حال که این "دیوس" قبول نمی‌کند: دیوس» دیگری را بفرستید. احمد اقبال پس از اطلاع از این موضوع فتوکپی گزارش را به وسیله برادرش دکتر منوچهر اقبال به نظر شاه رساند. شاه پس از خنده‌ای طولانی گفته بود: عجب! اردشیر نباید اینقدر بی‌سواد باشد که "دیوث" را "دیوس" بنویسد». 6
 
وی در دوره خدمت خود نائل به دریافت نشانها و مدالهای ذیل گردید: نشان درجه سوم تاج (1335)، گنج مقدس (1339)، نشان درجه دوم همایون (1343)، مدال تاجگذاری (1347)، نشان درجه اول همایون (1351)، پرچم یوگسلاوی، مدال پهلوی (2535)
 
پی نوشت: