«مسأله‌ای که در مقطع کنونی بیشتر از دلواپسی‌هایم نسبت به آینده ایران رنجم می‌دهد، احساسی است که در تمام زوایای فکر و اعماق روحم ریشه کرده و مرا به این نتیجه‌‌گیری کشانده که: دیگر برای سلطنت پهلوی راهی در جهت بازگشت باقی نمانده است.
آیا امکان دارد ــ و یا حداقل می‌توان امیدوار بود ــ که دستهای به خون آغشته شاه ارزش نجات دادنش را داشته باشد؟ آیا هم اکنون در داخل ایران کسانی هستند که احترام و علاقه خود را نسبت به شاه حفظ کرده باشند؟ و آیا کارنامه شاه که آکنده است از: اتخاذ سیاست‌های اقتصادی فاجعه‌انگیز، اشتباهات فراوان در اولویت دادن به مسائل غیر ضروری، غرور و تفرعن در امور نظامی، عشق مفرط به سلاح‌های آتشین و پرنده، عطش سیری‌ناپذیر به شنیدن تملق و چاپلوسی، بی احساسی کامل نسبت به احساسات مردم کشور، و سخنرانی‌های پر از گزافه‌گوئی ممتد، سبب نشده که دیگر هیچ مرجع و مقامی ــ چه در داخل و چه در سطح بین‌المللی ــ برایش دلسوزی نکند؟»1
محمدرضا پهلوی در سفر به انگلستان،
پس از پرواز با یک فروند هواپیما در پایگاه هوایی وایتون
شماره آرشیو: 878-11ع
پی نوشت:
1. پرویز راجی، خدمتگزار تخت طاووس، ترجمه: ح.ا.مهران، انتشارات اطلاعات، چاپ اول: 1364، ص257.
دریافت صفحه با کد QR