مجلس شورایی که ملّی نبود

سیدیعقوب انوار که در دوره‌های چهارم، پنجم، ششم، هفتم، دوازدهم و سیزدهم مجلس شورای ملی، بر کرسی نمایندگی تکیه زده بود و وضعیت مجلس در دوره رضاشاه را با گوشت و پوست خود لمس کرده بود، در 25 شهریور 1320 که محمدعلی فروغی از نزد رضاشاه به مجلس شورای ملی رفت و استعفانامه شاه را قرائت کرد، نطقی کرد که باعث شد رضاشاه هیچ‌گاه او را فراموش نکند: «امیدوارم تمام خرابی‌های سابق ما ترمیم شود؛ مثلا من می‌گویم سؤال دارم یا استیضاح دارم از فلان وزیر، فوری آن وزیر حاضر شود. روزنامه‌های ما مثل مرغ منقارچیده در قفس آهنین نباشد. تا کی باید ملت ایران صدا نداشته باشد که بگوید آقا ظلم، خانه مرا خراب کرده است. بعد از این، بنده و جنابعالی، آقای دشتی، امیدواریم که کارها تحت نظر خود ما، یعنی مجلس شورای ملی، بیاید و بعد از این هم باید برای سعادت مملکت کار کنیم و وزرا هم باید بعد از این راه مجلس را گم نکنند... بنده یک روز در جایی گفتم: آقا بفرمایید وزرا بیایند در مجلس، گفتند وزرا به مجلس کاری ندارند».1
 

رضاشاه در حال قرائت متن افتتاحیه اجلاسیه دوم دوره دوازدهم مجلس شورای ملی
شماره آرشیو: 124070-275م

 
پی نوشت: