21 خرداد 1345

[1]. پایگاه‌های انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، مسجد هدایت، ج 1، ص 212. سیدمحمدصادق قاضی طباطبائی فرزند آیت‌الله سیدحسین قاضی طباطبائی، در سال 1321 در شهرستان قم به دنیا آمد. خاندان آیت‌الله قاضی طباطبائی از علمای بزرگ ایران هستند.
افرادی چون: آیت‌الله میرزاعلی قاضی، قاضی بزرگ، علامه طباطبائی و سیدمحمدعلی قاضی طباطبائی منسوب به این خانواده‌اند.
سیدمحمدصادق پس از تحصیلات ابتدایی و بخشی از تحصیلات متوسطه به عنوان کارمند دفتر اسناد رسمی در تهران مشغول به کار شد.
وی با اغلب مبارزان مسلمان ارتباط نزدیک داشت از آن جمله در قم با آیت‌الله حاج آقا مصطفی خمینی دوست بود.
سیدمحمدصادق قاضی طباطبائی اولین بار در سال 1343 به علت داشتن جزوه‌ای که از منزل امام خمینی(ره) دریافت کرده بود، دستگیر و مدت یک ماه زندانی شد.
بار دوم در ساعت 22:30 روز سه‌شنبه 11 /12 /1343 درحالی‌که تعداد بیست برگ از شماره سوم نشریه «انتقام» به تاریخ انتشار 8 /12 /1343 را در دست داشت، در تقاطع خیابان امیرکبیر و خیابان ایران به همراه آقای مصطفی حائری‌زاده یزدی بازداشت شد و بلافاصله در ساعت 1 بامداد 12 /12 /43 منزل وی مورد بازرسی قرار گرفت و از آنجا تعدادی کتاب و جزوه شامل عکس و رساله امام خمینی(ره) و کتاب‌های مهندس بازرگان و مقالات آیت‌الله سیدمحمود طالقانی به‌دست آمد و توقیف شد.
او درتاریخ 12 /12 /1343 به زندان قزل قلعه تحویل داده و نهایتا به سه ماه حبس محکوم شد. در تاریخ 8 /5 /1351 کمیته مشترک ضد خرابکاری وی را به اتهام فعالیت بر ضد رژیم شاهنشاهی و دریافت و پخش کتب و مبادله اعلامیه‌های مضره دستگیر کرد. او با رأی شعبه هفتم اداره دادرسی نیروهای مسلح شاهنشاهی، به چهار ماه حبس تأدیبی محکوم و در تاریخ 8 /9 /1351 آزاد شد.
سیدمحمدصادق هنگام آزادی از زندان، به خواندن سرود انقلابی اقدام کرده بود.
او یکی از فعالان برنامه‌های نهضت آزادی بود و با آیت‌الله سیدمحمود طالقانی ارتباط داشت؛ به‌طوری که در گزارش ساواک به عنوان فرد مورد اعتماد آقای طالقانی معرفی می‌شود. ایشان به طور مرتب در جلسات مسجد هدایت و درس تفسیر مرحوم طالقانی شرکت می‌کرد و برخی اوقات در جلسات مسجد جلیلی و برنامه‌های آن حضور می‌یافت و با شرکت تعاونی سودبخش مسجد یادشده نیز همکاری داشت.
سیدمحمدصادق قاضی طباطبائی در سال 1349 مبالغی پول به سفارتخانه‌های اردن، عراق و سوریه در تهران تحویل داد تا به سازمان الفتح تسلیم کنند.
وی پس از برگزاری مسابقات فوتبال جام باشگاه‌های آسیا و بعد از شکست تیم فوتبال اسرائیل در مقابل تیم ایران در سال 1349، از جمله کسانی بود که همراه مردم در تظاهرات شرکت کرد و شعار درود بر آزادگان فلسطین را سر داد.
در همین تظاهرات تعدادی تراکت پخش شد که ساواک موفق به شناسایی توزیع‌کنندگان آن نشد.

[2]. آیت‌الله العظمی ناصر مکارم شیرازی به روایت اسناد ساواک، کتاب اول، ص 243.

[3]. اطلاعات، 21 خرداد 1345، صص 1 و 17. محمدرضا پهلوی 21 خرداد 1345 طی سفری رسمی، از یوگسلاوی به مراکش رفت. سلطان حسن دوم، پادشاه این کشور، از شاه به گرمی استقبال کرد و حتی برای استقبال از او در این روز مراکش تعطیل رسمی بود.
دوازده سال بعد شاه در پی اوج‌گیری انقلاب اسلامی ملت ایران ابتدا به مصر و بهمن‌ماه 1357 به مراکش رفت، ولی این بار استقبال گرمی از شاه و خانواده‌اش صورت نگرفت و فروردین‌ماه سال بعد محمدرضا پهلوی مجبور شد مراکش را ترک کند و به باهاما برود!
روابط رژیم پهلوی با مراکش به دوره سلطنت محمدرضاشاه و اوایل دهه 1340 باز می‌گردد. با توجه به نفوذ بسیار زیاد آمریکا و از برهه‌ای به بعد اسرائیل در دربار پهلوی، اغلب روابط ایران با کشورهای اروپایی و مخصوصا اسلامی به واسطه و سفارش این دو کشور و در برخی موارد نیز انگلیس برقرار می‌شد. نقطه اتّصال و شروع روابط میان ایران و مراکش را نیز اسرائیل رقم زد؛ روابطی که در ادامه به بخشش‌های هنگفت مالی از سوی حکومت ایران به مراکش و به صورت خاص ملک حسن دوم، پادشاه این کشور، منجر شد. رابطه بسیار نزدیک محمدرضا پهلوی و مراکش هم‌زمان بود با مهاجرت حدود 250 هزار نفر از یهودیان تبعه این کشور به اسرائیل.
رک: محمود طلوعی، پدر و پسر ناگفته‌هایی از زندگی و روزگار پهلوی‌ها، تهران، علم، 1372، ص730.
محمدرضا پهلوی، که در سال 1357 از ایران مستقیم به مصر رفت، قرار بود پس از چند روز راهی آمریکا شود که مراکش به عنوان مقصد شاه از سوی آمریکا به وی پیشنهاد داده شد. شاه ایران، که رفاقت بسیار نزدیک و صمیمی با ملک حسن دوم داشت، از این پیشنهاد به عنوان یک سفر موقتی استقبال کرد. ملک حسن نیز که همواره شاه ایران را به عنوان بانکی قلمداد می‌کرد که امکان استقراض بدون بازگشت وام از آن وجود داشت، درماندگی وی را فرصت مناسبی دید تا بدین طریق بتواند قسمت زیادی از مشکلات اقتصادی کشور خود را حل کند، ولی پس از آگاهی از دارایی شاه ایران، که رقمی بسیار کمتر از گمانه‌زنی‌های وی بود و با توجه به تثبیت انقلاب اسلامی در ایران، که بازگشت شاه را ناممکن می‌کرد و حمایت نکردن آمریکا و فرانسه از شاه فراری ایران، به صورت مستقیم فرصت محدودی برای خروج از مراکش در اختیار محمدرضاشاه قرار داد. تمام این اقدامات در حالی انجام می‌شد که در ایران نیز با اقدام دولت مراکش در پذیرش شاه فراری به‌صراحت مخالفت شد تا جایی که مردم در مقابل سفارت این کشور جمع شدند و اعتراض خود را نسبت به این اقدام اعلام کردند. همه این عوامل باعث شد یار دیرین شاه بیش از این امکان پذیرایی از وی را نداشته باشد.
رک: ویلیام شوکراس، آخرین سفر شاه، ترجمه عبدالرضا هوشنگ مهدوی، تهران، البرز، 1371، ص 533.

[4]. اطلاعات، 21 خرداد 1345، صص 1، 17 و 20.