حکومت شاه و خانواده سلطنتی متکی به «حکومت نظامی» بود که تقریباً به صورت دائم در ایران فقط برقرار بود، برای توقیف روزنامه‌ها و گاهی بازداشت خود مدیر و نویسنده روزنامه، از این جهت قدرت رزم‌آرا، رئیس ستاد ارتش روز به روز چشمگیرتر می‌شد خصوصاً موقعی که محمد مسعود دم چاپخانه محل چاپ روزنامه‌اش ترور گردید...
«حکومت شاه و خانواده سلطنتی متکی به «حکومت نظامی» بود که تقریباً به صورت دائم در ایران فقط برقرار بود، برای توقیف روزنامه‌ها و گاهی بازداشت خود مدیر و نویسنده روزنامه، از این جهت قدرت رزم‌آرا، رئیس ستاد ارتش روز به روز چشمگیرتر می‌شد خصوصاً موقعی که محمد مسعود دم چاپخانه محل چاپ روزنامه‌اش ترور گردید که هر چند با تشییع جنازه بی‌نظیری فردای آن روز در تهران علیه دیکتاتوری مواجه شد اما هنرنمایی پیراسته، دادستان وقت تهران در لوث شدن خون مسعود که از همان موقع مورد اعتماد دستگاه گردید که بعداً به وزارت و سفارت کبری هم رسید، مطبوعات را هراسناک نمود که دستگاه، هم قلم را می‌شکند و هم می‌کشد، و هم قاتل آزاد می‌چرخد. از این جهت اختناق مطبوعات و اعمال قدرت نظامی چنان افکار را جریحه‌دار ساخته بود که 15 بهمن 1327 مصادف با ترور شاه در جشن دانشگاه گردید که گرچه نافرجام بود ولی استفاده کاملی بر تشدید اوضاع از قبیل برقراری باز هم رژیم حکومت نظامی و افزایش قدرت رزم‌آرا، رئیس ستاد ارتش و اعلام انحلال حزب توده از طرف دکتر اقبال، وزیر کشور کابینه ساعد سپس فشار شاه بر لزوم اصلاح قانون اساسی بر افزایش قدرت شاه با تهیه مقدمات این امر به وسیله ارسال تلگرافات... از شهرستان‌ها بر تجلیل از شاه و تقاضای مجلس مؤسسان و بالنتیجه برقراری انتخابات فوری آن‌که مجوز امر در دست خود رزم‌آرا بود و افتتاح مجلس مؤسسان در اوایل سال 1325 در سرسرای همکف کاخ دادگستری و اصلاح قسمتی از آن اصول به نفع شاه انجامیده مقرر گردید بقیه اصلاحات از جمله «حق وتو» که شاه اصرار داشت در کنگره‌ای مرکب از نمایندگان مجلس شورا و مجلس سنا که بعداً تشکیل خواهد شد این حق برای او در برابر قوانین و تصمیمات قوه مقننه برقرار گردد.»1
محمدرضا پهلوی با لباس رسمی، قبل از سال 1327
شماره آرشیو: 1018-11ع
پی نوشت:
1. ابوالحسن عمیدی نوری، یادداشت‌های یک روزنامه‌نگار (تحولات نیم قرن اخیر تاریخ معاصر ایران از نگاه ابوالحسن عمیدی نوری)، به کوشش: مختار حدیدی ـ جلال فرهمند، ج2، تهران: مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1384، صص114ـ115. https://iichs.ir/vdci.paqct1azybc2t.html
