مردم برای بیان ایدئولوژی انقلابی خود، علاوه بر زبان حماسه و جهاد، در بسیاری مواقع از زبان طنز، شوخی و فکاهی نیز بهره میبردند. این دست شعارها، که بیشتر توسط مردم کوچه و بازار و به فراخور شرایط عمومی زمان و مکان سر داده میشد، ضمن اینکه نوعی تنوع و انبساط خاطر را ایجاد میکرد، چند ویژگی عمده داشت