بهائیت یکی از فرقه‌هایی است که در دوره قاجار به واسطه کمک دولت انگلستان در ایران گسترش یافت. مبارزه بی‌امان امیرکبیر با بهائیت و پیروان آن باعث شد پیروان این فرقه از او به نفرت یاد کنند. اعضای این فرقه پس از انقراض سلسله قاجاریه و روی کار آمدن پهلوی‌ها فعالیت‌های خود را در ایران گسترش دادند و بدین ترتیب توانستند به کمک برخی از چهره‌های صاحب نفوذ در ارتش، دربار و همچنین سایر سازمان‌های دولتی نفوذ کنند. یکی از شخصیت‌هایی که در دوره پهلوی‌ها به رشد و قدرت‌گیری بهائیان کمک نمود امیرعباس هویدا بود؛ نخست‌وزیری که سیزده سال سکان دولت را در خلال سال‌های 1343 تا 1356 در دست داشت و در جهت نفوذ بیش از پیش بهائیان از هیچ کوششی فروگذار نکرد.
در یکی از اسناد ساواک در این باره می‌خوانیم:
« ...هفته‌ای دوبار جلسات بهائیان در منزل استوار یکم بازنشسته قانع در پشت فروشگاه ارتش در مشهد تشکیل می‌شود. در یکی از جلسات خصوصی این موضوع بحث شده که آقای نخست‌وزیر و دکتر ایادی، پزشک مخصوص شاه آریامهر، هر دو نفر بهائی هستند و تا موقعی که آقای نخست‌وزیر بر سرکار نیامده بود بهائیان در ارتش از ترفیع محروم بودند و حق استخدام در ارتش را نداشتند، اما اکنون این موضوع مطرح نیست؛ حتی به دستور ایشان در موقع استخدام، هر جا که اسمی از دین است سفید بگذارند مانعی ندارد؛ روی همین اصل ترافیع به موقع ابلاغ می‌شود؛ پس باید همیشه دعاگوی آقای نخست‌وزیر باشند. امروز فردا دین آنها رسمی خواهد شد».1
