مراسم میهمانی در محوطه کاخ سعدآباد با حضور رضاشاه و عبدالحسین تیمورتاش و سفرای خارجی مقیم ایران
تمامی انحصارات دولتی، کارخانجات و زمین‌های سلطنتی زیر نظر وزارت دربار قرار گرفت. این تشکیلات با تلاش‌های وزیر قدرتمند دربار، تیمورتاش، در قالب یک وزارتخانه با تقویت حکومت مرکزی و بوروکراسی‌های حکومتی و حذف روحانیان از مراکز قدرت، به کانون اصلی تصمیم‌گیری‌های سیاسی اداری دولت مطلقه پهلوی تبدیل شد؛ به‌طوری که در این سال‌ها، وزیر دربار شخص دوم مملکت در امور کشور به جز امور نظامی به‌شمار می‌آمد.
[1] . سیروس غنی،
ایران؛ برآمدن رضاخان/ برافتادن قاجار و نقش انگلیسی‌ها، ترجمه حسن کامشاد، تهران، نیلوفر، 1384، ص 404.
[2] . باقر عاقلی،
تیمورتاش در صحنه سیاست ایران، تهران، جاویدان، 1377، ص 215.
[3] . مهدی نجف‌زاده،
جابه‌جایی دو انقلاب: چرخش‌های امر دینی در جامعه ایرانی، تهران، تیسا، 1395، ص 276.
[4] . محمد سمیعی،
نبرد قدرت در ایران: چرا و چگونه روحانیت برنده شد؟، تهران، نشر نی، 1397، ص 303.
[5] . سیروس غنی، همان، ص 423.
[6] . علیرضا ازغندی،
تاریخ تحولات سیاسی و اجتماعی ایران، ج 2، تهران، سمت، 1379، صص 41-42.
[7] . عباس میلانی،
نگاهی به شاه، تورنتو، پرشین سیرکل، 1392، ص 431.
[8] . پیتر آوری،
تاریخ معاصر ایران: از تاسیس سلسله پهلوی تا کودتای 28مرداد 1332، ترجمه محمد رفیعی، تهران، حیدری، 1369، ص 37.
[9] . امیراسدالله علم،
یادداشت‌های علم، ج 1، به کوشش علینقی عالیخانی، تهران، کتابسرا، 1372، صص 6-8.
[10]. حسین فردوست،
ظهور و سقوط پهلوی، تهران، اطلاعات، 1367، ص 170.
[11] . حسین مکی،
وقایع سی‌ام تیر 1331، تهران، ایران، 1366، صص 96 و 106.
[12] . محسن میلانی،
معمای هویدا، تهران، اختران، 1380، صص 258-259.
