از سال‌های ۱۳۲۲ به بعد فعالیت‌های فیلم‌سازی به دلیل تأسیس چند شرکت سینمایی توسط تعدادی سرمایه‌گذار و همچنین عمومی‌تر شدن سینما در بین مردم، گسترش یافت، اما مجله خواندنی‌ها در سال 1349 از انعکاس این فیلم‌ها در بین مخاطبان چنین می‌گوید
از سال‌های ۱۳۲۲ به بعد فعالیت‌های فیلم‌سازی به دلیل تأسیس چند شرکت سینمایی توسط تعدادی سرمایه‌گذار و همچنین عمومی‌تر شدن سینما در بین مردم، گسترش یافت، اما مجله خواندنی‌ها در سال 1349 از انعکاس این فیلم‌ها در بین مخاطبان چنین می‌گوید: «مردم معتقد بودند کیفیت فیلم‌ها در سطحی بود که نه تنها از دیدنشان لذتی نمی‌بردند بلکه چیزی به فرهنگ و اطلاعات جامعه نیز اضافه نمی‌کرد. آنها اذعان می‌داشتند دیدن صحنه‌های خشن و غیراخلاقی تنها باعث می‌شد تا در پایان فیلم با اعصابی خسته از سینما خارج شده و مبلغی که بابت بلیط داده بودند دور ریخته شود. با وجود عدم رضایت مردم از محتوای فیلم‌های سینمایی، در سال 1349 بیش از 110 فیلم نیمه‌کاره یا آماده نمایش از محصولات مستقل سینمای ایران آماده اکران بود که بنا به دلایل مختلف روی پرده نرفت تا به این ترتیب ده‌ها میلیون تومان سرمایه کشور راکد بماند و یا بهتر بگوییم به هدر برود».1
