۱۳ اسفند ۱۳۴۶

[1]. عباسقلی کاظمیه معروف به اسلام کاظمیه، فرزند تقی در سال 1309 در تهران به دنیا آمد. وی کارمند وزارت اقتصاد، عالی و عضو کانون نویسندگان ایران و عضو جامعه سوسیالیست‌های نهضت ملی ایران بوده است.
وی بعد از سال‌های 1320 وارد حزب توده شد و در سال 1326 با خلیل ملکی انشعاب کرد و در تشکیل حزب زحمتکشان و نیروی سوم شرکت داشت و سپس جزء گروه خلیل ملکی بود و در جریان انشعاب از دکتر مظفر بقائی جدا شد و در سال 1333 از وزارت فرهنگ کناره گرفت.
وی از مریدان و دوستان نزدیک دکتر علی امینی و رابط بین امینی و خلیل ملکی بود و از سال 1340 نویسنده نطق‌های دکتر امینی بوده است.
بیشتر فعالیت‌های وی تا سال 1352 مربوط به تشکیل جلسات جامعه سوسیالیست‌ها در کانون نویسندگان ایران بوده و در سال 1356 به عضویت هیئت دبیره کانون نویسندگان ایران انتخاب شده و در همان سال در نامه سرگشاده‌ای به هویدای معدوم، تقاضای تأسیس کانون نویسندگان و اجازه نشر مجله‌ای بدون سانسور نموده است.
ساواک در سال 1356 اعلام داشته است: «در مراقبت‌هایی که از اسلام کاظمیه در مدت دو ماه به عمل آمد، چنین استنباط گردید که نام‌برده فردی حیله‌گر، دورو، دورنگ نسبت به دوستان و رفقای خود بوده و با توجه به اختلاف اعضای کانون (نویسندگان) ضمن اینکه درصدد است نزد سایرین، خود را فردی مبارز نشان دهد، کوشش می‌کند با اظهار سخنانی در مقابل کسانی که به نحوی با مقامات ساواک ارتباط دارند، موقعیت خود را حفظ و فرد مثبتی بقبولاند».
کاظمیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی به فرانسه رفت و در جبهه نجات با دکتر علی امینی همکاری نمود و سرانجام در پاریس خودکشی کرد.

[2]. امیرعباس هویدا به روایت اسناد ساواک، ج 1، ص 377.

[3]. مطبوعات عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک؛ مجله امید ایران، ص 380.

[4]. اطلاعات، ۱۳ اسفند ۱۳۴۶، ص ۲۴.

[5]. همان‌جا.

[6]. همان، صص ۲1 و 24.

[7]. همان، ص ۲۴.

[8]. همان‌جا.

[9]. همان، ص ۲۱.

[10]. همان، ص ۱.

[11]. همان‌جا.

[12]. همان‌جا.

[13]. همان، ص ۴.

[14]. همان‌جا.