با توجه به حساسیت شاه نسبت به تصویرسازی روزنامه های غربی از شخص شاه و خاندان سلطنتی و نفرت شدید وی از کاربرد واژگانی چون «دیکتاتور»، دو راهبرد اساسی در دستورکار حکومت در قبال روزنامههای غربی قرار گرفت. اول راهبرد «فشار و دیپلماسی» و دوم راهبرد «چماق و هویج».