«... بنا به خبرهای واصله، ارتشبد ازهاری به عنوان نخست‌وزیر جدید انتخاب شده، و امیرخسرو افشار هم در مقام خود به عنوان وزیر امورخارجه باقی مانده است.
دوشنبه 6 نوامبر 1978 [15 آبان 1357]
«... بنا به خبرهای واصله، ارتشبد ازهاری به عنوان نخست‌وزیر جدید انتخاب شده، و امیرخسرو افشار هم در مقام خود به عنوان وزیر امورخارجه باقی مانده است.
ساعت 10 صبح به نطق شاه از رادیو تهران گوش می‌دادم و چون لحن صحبتش به نظر خیلی آرام می‌رسید احتمال دادم قبل از نطق داروی مسکن مصرف کرده باشد. شاه در این نطق برخلاف همیشه به جای کلمه «ما» ضمیر «من» را به کار برد، و با حالتی آشتی‌جویانه ــ که بیشتر به نظر پوزش‌خواهانه می‌آمد ــ روی کار آوردن دولت نظامی را ناشی از اجبار در حفظ امنیت ملی دانست. شاه ضمن سخنانش از «آیات عظام و علمای اعلام» تقاضا کرد تا مردم را به آرامش و نظم دعوت کنند، از کارگران و دانشجویان با التماس فراوان خواست به قانون احترام بگذارند، متعهد شد که «خطاهای گذشته و بی‌قانونی و ظلم و فساد» دیگر تکرار نشود، قول داد با فساد مبارزه کند، و در اسرع وقت یک حکومت «ملی» و «دموکراتیک» را به سر کار بیاورد. نطق شاه به نظرم نوعی نمایش غم‌انگیز و نکبت‌بار آمد، گوئی او با وضعی حقارت‌آمیز دست گدائی به سوی خمینی دراز کرده باشد. و البته هیچ کس تردیدی هم ندارد که خمینی دست ردّ به سینه او خواهد زد.»1
