[1]. هجیر تشکری،
منشور کبیر ایران: تاملی در قانون اساسی مشروطه، تهران، سرایی، 1400، صص 137-138.
[2]. عباس امانت،
زمینه‌های فکری انقلاب مشروطیت، گروه نویسندگان، زیر نظر احسان یارشاطر، ترجمه پیمان متین، تهران، امیرکبیر، 1382، ص 31.
[3]. جواد طباطبایی،
تاملی درباره ایران: نظریه حکومت قانون در ایران، ج 2، تهران، ستوده، 1386، ص 151.
[4]. احمد کسروی،
تاریخ مشروطه ایران، تهران، امیرکبیر، 1383، ص 170.
[5]. مهدی‌قلی هدایت،
خاطرات و خطرات، تهران، زوّار، 1344، صص 142 و 145.
[6]. حسن تقی‌زاده،
مقالات تقی‌زاده، به کوشش ایرج افشار، ج 5، تهران، شکوفان، 1355، ص 91.
[7]. ابراهیم صفایی،
انقلاب مشروطیت به روایت اسناد، تهران، ایران یاران، ۱۳۸۱، ص ۲۵۷.
[8]. حسن تقی‌زاده، همان، ص 91.
[9]. مهدی‌قلی هدایت، همان، ص 145.
[10]. ژانت آفاری، «آزادی‌های مدنی و نخستین قانون اساسی ایران»،
ایراننامه، دوره 23، ش 3-4 (1386).
[12]. مهدی نجف‌زاده،
جابه‌جایی دو انقلاب، تهران، تیسا، 1395، ص 216.
[13]. عبدالحسین نوائی، «قانون اساسی ایران و متمّم آن چگونه تصویب شد؟»،
یادگار، ش 35 (1326)، صص 34-47.
[14]. موسی حقانی، «اصل دوم قانون اساسی برای این تصوب شد که اجرا نشود!»،
جوان آنلاین، 22/ 5/ 1392؛ قابل دسترسی در:
https://www.javanonline.ir/002XQw
[15]. ریچارد کاتم،
ناسیونالیسم در ایران، ترجمه احمد تدین، تهران، کویر، 1385، ص 172.
