پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ در آستانه انتخابات انجمن‌های شهر در سال 1347، جناح پیشرو حزب مردم در اعلامیه‌ای انتقاد شدیدی را متوجه فساد و ریاکاری در رهبری دو حزب مردم و ایران نوین کرد:
احزاب دولتی و گردانندگان آن در تمام امور و شئون مملکت دخالت‌های بی‌مورد می‌کنند و هر کس را در هر مقام و رتبه‌ای که دلخواه آنها باشد بدون هیچ گونه ضابطه قانونی می‌گمارند. کلیه مشاغل دولتی را به خود و اعوان و انصار و دوستان و بستگان و آشنایان خود تخصیص داده‌اند.
دبیرکل حزب و تنی چند از یاران غار و نزدیک ایشان، به‌ظاهر برای پیشبرد نظرات حزبی، و در باطن برای گرفتن سهم بیشتری از کرسی‌های پارلمانی جهت دوستان و نزدیکان و آشنایان و بستگان حزبی و غیرحزبی، دسته دسته آنها را به حزب می‌آوردند و حتی تشریفات ظاهری عضویت را هم رعایت نمی‌‌کنند. افرادی را که هیچ‌گونه صلاحیت حزبی نداشتند به نام نامزدهای انتخاباتی حزب [در انتخابات دوره بیست‌ودوم] اعلام نمودند و کار این بند و بست و سازش و دورویی و سالوسی به جایی رسید که برخی از مسئولین حزب به دریافت تحفه و هدایا و وجوه پرداختند و چنان صحنه‌ای مفتضح به بار آوردند که سیل اعتراض و ناسزا از داخل و خارج سرازیر شد.
حزب دولتی و دولت حزبی ناظر این صحنه‌های ننگ‌آور بودند.
