از دستگاه برنامه‌ریزی کشور یک خوان یغما ساخته شده بود؛ هرکس به شاه و دربار، دسترسی بیشتری داشت، بیشتر از آن برخوردار بود. مجریان و دست‌اندرکاران، برنامه‌های منابع مالی مملکت را دارایی شخصی خود می‌دانستند
پایگاه اطلاعرسانیپژوهشکده تاریخ معاصر؛ «از دستگاه برنامه‌ریزی کشور یک خوان یغما ساخته شده بود؛ هرکس به شاه و دربار، دسترسی بیشتری داشت، بیشتر از آن برخوردار بود. مجریان و دست‌اندرکاران، برنامه‌های منابع مالی مملکت را دارایی شخصی خود می‌دانستند. خیل مقاطعه‌کاران خارجی و داخلی، دلالان و رابطین آنها، که با افراد خانواده سلطنتی و مقامات ذی‌نفع ارتباط برقرار کرده بودند، از این خوان یغما، بهره فراوان بردند. تعجب نداشت که بزرگ‌ترین موارد فساد، سوای اعضای خانواده سلطنتی، در میان کسانی دیده می‌شد که به شاه و دربار نزدیک‌تر بودند. فساد، از استبداد سبقت گرفته بود!
حدود یک دهه و نیم پس از اعلام "انقلاب سفید" در ایران طبقه‌ای ثروتمند، حریص، بی‌عاطفه، و فاسد به‌وجود آمد که تنها هدف آن نزدیک شدن به مرکز قدرت و مال‌اندوزی، تا حد غارت مملکت بود. این طبقه، تخم فساد، بی‌ایمانی و نادرستی را در میان جامعه پراکنده و بارور ساخت و در نهایت، رژیمی را که به آن وابسته بود، بیش از پیش ضعیف و بی‌اعتبار کرد.»1
پی نوشت
-------------------------------------------------
1. غلامرضا نجاتی، تاریخ سیاسی بیست‌وپنج‌ساله ایران (از کودتا تا انقلاب)، ج 2، تهران، مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، ۱۳۷۱، ص 478.
