در هنگام طرح مسیر راه‌آهن سراسری ایران هفت شهر مهم کشور از لحاظ جمعیت و ارزش اقتصادی غیر از پایتخت عبارت بودند از تبریز، اصفهان، مشهد، همدان، رشت، شیراز و کرمانشاه و مسیری که برای راه‌آهن سراسری ایران انتخاب‌شده بود، هیچ‌یک از این شهرهای مهم را به یکدیگر متصل نمی‌کرد.
