اوج فعالیت استعماری کرزن در باب ایران را باید در قضیه قرارداد ۱۹۱۹ میان وثوق الدوله و سرپرسی کاکس جستجو کرد. کرزن در این برهه براساس سیاست مصوب دستگاه سیاست خارجی انگلستان به دنبال این بود که روش و نظام مستشاری را جایگزین قیمومیت مستقیم انگلستان بر ایران کند زیرا عملا در این زمان انگلستان نمیتوانست به صورت مستقیم بر ایران سلطه داشته باشد.