[1] . ساموئل هانتینگتون، سامان سیاسی در جوامع دستخوش تغییر، ترجمه محسن ثلاثی، تهران، نشر علم، 1382، ص 608.

[2] . همان، ص 609.

[3] . همان، ص 607.

[4] . حسن محمدی‌نژاد، احزاب سیاسی، تهران، امیرکبیر، 1355، ص .

[5] . جان فوران، مقاومت شکننده؛ تاریخ تحولات اجتماعی ایران، ترجمه احمد تدین، تهران، مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، 1378، ص 462.

[6] . مهدی مظفری، نظام‌های تک‌حزبی و رستاخیز ملت ایران، تهران، دانشگاه تهران، 1354، ص 133.

[7] . یرواند آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ترجمه احمد گل‌محمدی و محمدابراهیم فتاحی، تهران، نشر نی، 1375، ص 441.

[8] . همان، ص 542.

[9] . همان‌جا.

[10] . مظفر شاهدی، حزب رستاخیز: اشتباه بزرگ، ج 2، تهران، مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، 1382، ص 378.

[11] . بر این مبنا، وی به طور ناگهانی در روز یکشنبه 11 اسفند 1353ش، ضمن انحلال تمام احزاب قانونی و غیر قانونی (احزاب مخالفی که از سوی رژیم پهلوی، غیر قانونی خوانده می‌شدند)، عضوگیری اجباری در حزب جدید رستاخیز ملّت ایران را نیز اعلام نمود؛ یعنی مردم یا می‌بایست به عضویت حزب درمی‌آمدند، یا در ردیف خائنان به کشور روانه زندان می‌شدند یا با اخذ گذرنامه، کشور را ترک می‌کردند.