پس از شهریور 1320 و اشغال ایران به دست متفقین، رضاشاه که از کشور اخراج و به جزایر دوردست تبعید شده بود، مدام اخبار جنگ را پیگیری می‌کرد، اما در عین حال موضوعی او را به‌شدت عذاب می‌داد
«او [: رضاشاه] کسی بود که هجده سال، از موقع وزارت جنگ و ریاست وزرایی‌اش تا 3 شهریور ١٣٢0، شب و روز در تلاش جمع‌آوری این املاک و اموال و نقدینه بود و امید و آرزو داشت که آلمان‌ها فاتح جنگ شده او از اقامتگاه جدیدش به ایران برگشته، دو مرتبه بر مسند قدرت شخصی نشیند! حال می‌بیند سلطنت را که فعلا از دست داده است حالا باید آنچه ملک در ایران و پول در بانک‌ها دارد آن را هم با امضای اجباری یک سند از دست بدهد. این بزرگ‌ترین عذابی بود که کشید!»1
رضاشاه در ژوهانسبورگ (سال 1323)
شماره آرشیو: 3262-1ع
پی نوشت:
1. مختار حدیدی و جلال فرهمند، یادداشت‌های یک روزنامه‌نگار (تحولات نیم‌قرن تاریخ معاصر ایران از نگاه ابوالحسن عمیدی نوری)، تهران، موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1381، ج 1، ص 337. https://iichs.ir/vdcjv8ev.uqemyzsffu.html
