[1]. در 7 شهریور 1346 (مصادف با 22 جمادی‌الاولی 1387ق)، ساواک با هدف کنترل طلاب و به بهانه تعمیر مدرسه فیضیه، با استفاده از تعطیلی دروس و غیبت طلاب علوم دینی، به جست‌وجوی حجرات و از بین بردن تصاویر و اعلامیه‌های امام خمینی(ره) و... اقدام کرد.
ساواک قم، قبل از این به منظور ظاهرسازی، اجازه تعمیرات را از آیت‌الله شریعتمداری گرفته بود، تا پس از اتمام کار، تنها به کسانی اجازه سکونت در مدرسه را بدهد که مورد تأیید آنها باشند.
به دنبال هجوم ساواک به مدرسه فیضیه، طلاب حوزه علمیه قم در منزل مراجع تقلید دست به تحصن زدند. آیت‌الله گلپایگانی نماینده‌ای را برای حل مسئله به نزد شاه فرستاد و با احضار وزیر دربار به قم، خطر این گونه کارها را به آنها گوشزد کرد.
خبر اشغال مدرسه فیضیه به دست عوامل رژیم پهلوی به‌سرعت در همه شهرهای کشور پخش شد. آیت‌الله میلانی ساعاتی پس از اشغال فیضیه، در اولین جلسه درس خارج فقه خود، از اشغال مدرسه فیضیه اظهار تأسف کردند و برای طلاب طلب نصرت الهی و برای دشمنان آنها ذلت و نابودی را خواستار شدند.
آیات عظام و مراجع تقلید نیز، در دیگر شهرهای ایران، تصرف فیضیه توسط عمال رژیم پهلوی را به‌شدت محکوم کردند. مردم تهران به تبع مراجع تقلید قم تصمیم گرفتند نمازهای جماعت را تعطیل کنند. این موج خشمگین، رژیم را به عقب‌نشینی مجبور کرد.
رک: غلامرضا کرباسچی،
هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ج 1، نشر بنیاد تاریخ انقلاب اسلامی ایران.
