این نکته قابل توجه می‌باشد که مقارن با همین روزها بود که دست سخاوت شاه همه جا گشاده شده بود. با بذل و بخشش علنی از 65 میلیون تومان پول نقدی که ظاهراً از رضاشاه به او انتقال یافته بود و به عنوان عمران و آبادی شهرستان‌ها به اشخاص می‌داد که آن پروژه‌ها را اجرا نماید. در حالی که مقصود از این امر اولاً یک نوع تبلیغات حسابی به نفع خانواده سلطنت در میان مردم بود. ثانیاً با دادن این پول‌ها به اشخاص، که خود را مسئول اجرای پروژه‌ها می‌کردند یک نوع کمک و بخشش هم عملاً به آنها می‌شد که موجبات جلب رضایت فراهم می‌گردید...
«این نکته قابل توجه می‌باشد که مقارن با همین روزها بود که دست سخاوت شاه همه جا گشاده شده بود. با بذل و بخشش علنی از 65 میلیون تومان پول نقدی که ظاهراً از رضاشاه به او انتقال یافته بود و به عنوان عمران و آبادی شهرستان‌ها به اشخاص می‌داد که آن پروژه‌ها را اجرا نماید. در حالی که مقصود از این امر اولاً یک نوع تبلیغات حسابی به نفع خانواده سلطنت در میان مردم بود. ثانیاً با دادن این پول‌ها به اشخاص، که خود را مسئول اجرای پروژه‌ها می‌کردند یک نوع کمک و بخشش هم عملاً به آنها می‌شد که موجبات جلب رضایت فراهم می‌گردید. البته حساب این 65 میلیون تومان و اینکه چگونه تقسیم گردید و چه نتایج مثبتی از عمران آن در شهرستان‌ها به دست آمد به ملت ایران ارائه نشد. ولی روی هم رفته این موضع باعث گردید که رنودی دور این حرف می‌چرخیدند تا پولی به دست آورند از آن قبیل اشخاص نیز دکتر مصباحزاده بود که با نداشتن سرمایه قلمی به فکر افتاد بلندگوی شاه و مدافع او گردد بدین جهت از سادگی عبدالرحمان فرامرزی استفاده نموده با او طرح همکاری برای انتشار روزنامه ریخت و چون گرفتن امتیاز در آن موقع مشکل بود و آنها عجله در این کار داشتند از امتیاز موجود عادل خلعتبری به نام آینده ایران استفاده کرده با عقد قرارداد اجازه آن امتیاز به انتشار روزنامه مزبور پرداخته محور مدافعه دربار شد و همان روزها بود که گفته می‌شد یک میلیون ریال نیز شاه به او داده است که بنیه خود را تقویت کند. چنان‌که با فشار شاه به او امتیاز روزنامه کیهان را به زودی دادند و مصباحزاده توانست روزنامه خود را با گرفتن پول‌های دیگر از شاه توسعه داده به ایجاد چاپخانه نیز پردازد.
پس پیداست محمدرضاشاه از ابتدای سلطنت، در عین حالی که مشکلات سیاست خارجی را احساس نموده ظاهراً از مداخله در کارها و استفاده از قدرت‌های موجود دستگاه پدری خودداری می‌نمود که مثل پدر به خشونت خاص او معرفی نگردد. ولی باطناً از نیروی پول و زور خود را بهره‌مند می‌ساخت منتها بذل و بخشش را بر به کار بردن زور در آن مواقع مقدم می‌شمرد.»1
26شهریور 1320، محمدرضا پهلوی در روز ادای سوگند پادشاهی در محوطه مجلس شورای ملی
شماره آرشیو: 847-172ع
پی نوشت:
1. ابوالحسن عمیدی نوری، یادداشت‌های یک روزنامه‌نگار (تحولات نیم قرن اخیر تاریخ معاصر ایران از نگاه ابوالحسن عمیدی نوری)، به کوشش: مختار حدیدی ـ جلال فرهمند، ج2، تهران: مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1384، صص170ـ171. https://iichs.ir/vdcc.sqea2bq1sla82.html
