[1]. ولی صفری حصاری،
روابط ایران و فرانسه از رویداد ارومیه تا پایان حکومت رضاشاه، تهران، نشر اقبال، 1391، ص 150.
[2]. غلامرضا علی بابایی، «نگاهی به مناسبات سیاسی ایران و فرانسه»، مجله سیاست خارجی (بهار 1378)، صص 38-39.
[5]. یرواند آبراهامیان،
تاریخ ایران مدرن، ترجمه محمدابراهیم فتاحی، تهران، نشر نی، 1389، صص 139-140.
[6]. محمود پورشالچی،
قزاق: عصر رضاشاه پهلوی، تهران، انتشارات مروارید، 1384، صص 607-608.
[7]. عبدالرضا هوشنگ مهدوی،
تاریخ روابط خارجی ایران، تهران، انتشارات امیرکبیر، 1382، ص 396.
[8]. تقی‌زاده در سال ۱۳۱۳ش به سمت وزیرمختار ایران در فرانسه انتخاب شد و به فرانسه رفت. در همان سال ظاهرا از وی خواسته شد که جلوی مطالب تند درباره رضاشاه را در مطبوعات فرانسه بگیرد. تقی‌زاده در پاسخ این درخواست رضاشاه گفت که در اینجا آزادی مطبوعات بیشتر از این است که شخصی خارجی بخواهد جلوی آن را بگیرد. در همان ایام مقاله‌ای از تقی‌زاده در مجله تعلیم و تربیت انتشار یافت که در آن با مصوبات شورایی به نام اصلاح فرهنگ در وزارت جنگ مخالفت شده بود. جواب تقی‌زاده به شاه و آن مقاله موجب برکناری وی از سمت وزیرمختاری در فرانسه شد. پس از عزل تقی‌زاده از وزیرمختاری، وی را به تهران فراخواندند، اما به‌نظر می‌رسد که وی به دلیل احساس خطر، به جای بازگشت به ایران به برلین رفت؛ پس از آن حدود شش سال در انگلیس به تدریس و تحقیق مشغول شد.
[9]. غلامرضا علی بابایی، همان، ص 39.
[10]. عبدالرضا هوشنگ مهدوی، همان، ص 396.
